Elliblokkin mín

Ég er fyrir nokkru kominn á elliblokkaraldurinn, gjaldgengur í húsum sem ætluð eru fólki 55 ára og eldra. Ég er því farinn að velta því fyrir mér hvers konar gamlingjageymsla væri mér að skapi. Niðurstaðan er að sá helgi steinn sé enn ófundinn.

Hér á landi eiga fjölbýlishús fyrir eftirlaunafólk einkum eitt sameiginlegt: Íbúðirnar eru dýrar. Hátt verð er réttlætt með því að mikil þjónusta sé í boði. En hvers konar þjónusta er það? Þar sem ég þekki til er aðallega um að ræða samkomusali annars vegar og rými fyrir þjónustu á borð við snyrtistofur hins vegar. Samkomusalirnir eru sjaldnast nýttir af íbúunum, heldur leigðir út til samkomuhalds, og snyrtistofur eru hvort sem er á hverju götuhorni svo ástæðulaust er að byggja yfir slíka þjónustu á kostnað eldri borgara sem greiða hana hvort eð er fullu verði. Þar að auki má efast um að snyrting sé þessu fólki svo mikilvæg að hún þurfi að vera innan seilingar.Hvort tveggja er því baggi á íbúunum án þess að auka lífsgæði þeirra að neinu marki.

Hvað á þá að vera í elliblokkinni minni? Bar? Spilavíti? Súlustaður? Nei, þetta allt mun ég sækja utan húss ef löngun og heilsa leyfir. Það sem íslenskir gamlingar þrá miklu fremur en veislusali og snyrtistofur er dagleg afþreying og hreyfing í notalegu umhverfi, gjarnan í félagsskap samborgara sinna. Þess vegna flykkjast þeir nú orðið í knattspyrnuhallir á veturna til að spássera. Og þess vegna hafa þeir líka hópast til Kanaríeyja um langt skeið til að njóta mannlífs, útiveru og notalegra veðurskilyrða.

En hvernig væri hægt að uppfylla þessa þörf í elliblokkinni minni? Einfaldasta leiðin er að sleppa samkomusalnum og öðrum óþarfa, en koma í staðinn fyrir stóru gróðurhúsi, til dæmis í miðju húsinu. Þá mætti byggja blokkina utan um gróðurhúsið þannig að svalir íbúðanna yrðu undir sameiginlegu þaki í stað þess að hver og einn lokaði sínum svölum eins og algengt er nú, með tilheyrandi einangrun og tilkostnaði. Því fleiri íbúðir, þeim mun stærra gróðurhús. Með þessu skipulagi yrði til stórt rými undir glerþaki þar sem rækta mætti suðrænni gróður en utan húss, og skapa aðstæður til gönguferða og “útiveru” innan húss þegar nepja, snjófjúk eða svellalög ríkja hið ytra.

Nú gætu einhverjir efast um að fólk vildi nýta slíka aðstöðu að nokkru marki. Þá má rifja upp að einn fjölsóttasti veitingastaður landsins um langt skeið, Eden í Hveragerði, byggði aðdráttarafl sitt á þeirri einföldu formúlu að bjóða gróið umhverfi þar sem hægt var að setjast niður og gúffa í sig ís eða kaffi og kökum. Samt var húsið sjálft óttalegur kumbaldi. En eftir að ruglaðir gróðapungar klúðruðu þessari þrælsnjöllu viðskiptahugmynd hafa gróður- og kaffiþyrstir Íslendingar ekki í nein hús að venda vetrarlangt í sunnudagsbíltúrnum og ellibelgirnir kúldrast innan dyra þangað til þeir komast til Kanarí, sem kostar nú aldeilis skildinginn eins og kunnugt er.

Ég er strax farinn að hlakka til að flytja í elliblokkina mína. Þá get ég farið út á svalirnar mínar á morgnana með minni heitt elskuðu að lesa blaðið og fylgjast með mannlífinu. Kannski skokkum við einn hring í garðinum undir hádegi. Svo fær maður sér kaffi í góðra vina hópi í kaffihorninu undir pálmatré. Jafnvel öllara undir kvöld. Þegar við þurfum að láta snyrta á okkur tærnar tökum við strætó niður í bæ. Og þegar við snúum þessum sömu tám upp í loft þurfum við ekki að eiga salinn þar sem erfidrykkjan verður haldin.